zaterdag 28 september 2013


Hier zijn we weer met wat nieuws. Thuis is het zwembad sinds een week helemaal klaar en dit tot het groot jolijt van de Deurie-juniors ! Maar ik kan er ook echt van genieten … “la saison de pluies” (regenseizoen) zonder regen is soms zwaar…. De werken in de tuin zijn ondertussen gedaan en het wordt stilletjes rustig en er is ook wat minder volk in ons “parcelle”.

Tom heeft ondertussen ook zijn draai gevonden op zijn werk. Hij blijft al geregeld wat plakken op zijn werk wat een goed teken is bij hem :-). Wel wil hij de projecten in de regio’s ook gaan bezoeken om nog meer voeling te krijgen met het werk van Memisa op het terrein en om bepaalde zaken nog beter te begrijpen.

Ikzelf ben een project van Memisa in Kinshasa gaan bezoeken vrijdag samen met Billy, medewerker voor het diabetesproject binnen Memisa. Er waren ook 4 artsen en 1 stagiair (arts) mee. Het project is een onderzoek van 3 jaar om het effect van het gebruik van gsm’s bij het opvolgen van diabetespatiënten. Zo wordt de verbetering of onder controle houden van hun ziekte bijgehouden. In Congo worden gsm’s heel veel gebruikt en door iedereen. Telefonie is relatief goedkoop. Het project heeft gsm’s en simkaarten bezorgd aan ongeveer 500 diabetespatiënten verdeeld onder 5 medische centra in Kinshasa. Het medisch huis die ik ben gaan bezoeken was gelegen is één van de meeste bevolkte wijken van Kinshasa, 3 miljoen inwoners, richting luchthaven ( ze noemen het hier “la Chine” en er was inderdaad veel volk, afval op de straten en het was heel duidelijk een veel armere wijk) . De patiënten opgenomen in het project (dat zijn alle diabetespatiënten die willen meewerken) krijgen via gsm advies over hun ziekte, worden eraan herinnerd wanneer ze voor een opvolging of controle naar het centrum moeten komen. Ze kunnen ook zelf bellen als ze vragen of problemen hebben. De artsen van Memisa (werken niet voor Memisa maar worden tijdelijk ingezet voor het project) gaan om de 3 maanden naar de centra om metingen te doen : suikergehalte meten in het bloed, gewicht, lengte, bloeddruk …. De bedoeling is dus om te meten of er een verbetering of evolutie is door het gebruik van gsm. Het was voor mij een hele belevenis. Ik werd echt ongelooflijk goed ontvangen (met applaus :-) ), ik moest zelfs een speech geven. Blanke mensen zien ze daar zelden. Ik werd voorgesteld als la “coordinatrice d’une maison médicale à Bruxelles, en Belgique”. Bij het woord “Belgique”, veel enthousiasme en applaus. De navelstreng met België is precies nog niet helemaal doorgesneden geweest. Een vrouw zei “vergeet ons niet als je in Europa bent”… ik kreeg er een krop van in mijn keel. Het was echt zeer interessant, het project maar ook het functioneren van het medisch centrum die ik op het einde mocht bezoeken samen met de kindjes die me tegemoet kwamen na school. De medewerkers van Memisa waren echt heel vriendelijk, enthousiast en bereid om te vertellen over hun project. Het was een toffe en leerrijke dag.

De deurie-juniors doen het ook zeer goed en hebben zich zeer snel aangepast aan hun nieuwe leven. Op school gaat het zeer goed en de 3 jongste klagen zeker niet over hun nieuwe uurrooster (alle dagen halve dagen). Mundo heeft het wat lastiger. Hij heeft 2 dagen les tot 4 ur en in het Frans is het niet altijd evident. Dit betekent voor hem meestal extra werk, eerst alles begrijpen en dan pas kunnen studeren of huiswerk doen. Maar hij is echt zeer moedig en gaat ongelooflijk snel vooruit in het Frans.
De kinderen zijn echt aan het ontdekken dat er een andere wereld bestaat dan hun “België”, hun “Gent”. Ze beseffen dat alles wat we thuis hebben toch niet zo vanzelfsprekend is (Mundo heeft hier al een paar keer zijn huiswerk met zaklamp moeten doen), water en elektriciteit bijvoorbeeld. Dat het verhaal van Afrika en haar mensen die afzien van honger geen fabeltje is. Mateo was in het begin zeer emotioneel daarover en wou constant van alles aan iedereen geven. Ik heb het soms ook moeilijk hiermee.

Ik beklaag me momenteel nog niet van thuis te zijn. De installatiefase is nu stilletjes achter de rug maar alle namiddagen heb ik mijn kapoenen thuis en dus mijn handen vol. Ik probeer wel wat contacten te leggen met organisaties om hun projecten te bezoeken en wie weet ook misschien wat vrijwilligerswerk te doen.

Kinshasa is een zeer intense stad, heel druk, heel veel mensen, veel en meestal oude en vervuilende auto’s en minibussen (Afrika is echt het autokerkhof van Europa). Er zijn blijkbaar sinds een paar jaar een aantal grote boulevards (uitgebreid om het altijd maar groter verkeer te kunnen opvangen ) wat het chaotische verkeer toch een beetje vooruit helpt. Openbaar vervoer heb je hier niet. Dan heb je de straten die we niet echt de naam “avenue” zouden geven gezien hun staat. In vele straten moet je goed opletten om niet in een put van de waterriolering terecht te komen want de deksels werden gestolen toen metaal nog veel geld waard was. Daartussen heb je de cités waar de meesten een “huisje” hebben. In de cités is er wel veel leven, veel kraampjes met van alles en nog wat, afval (wat je veel minder ziet in het “centrum”, er wordt constant geveegd, ook op straat, die mensen riskeren soms echt hun leven) maar bijna nooit water of elektriciteit. Ik vind de cités echt boeiend, dat is echt Congo, echt Kinshasa, maar daar te lang blijven hangen is niet zo een goed idee voor een mundele (blanke).

De Congolezen zijn echt “débrouillards” (plantrekkers).Heb je geen elektriciteit om jouw strijk te doen, dan neem je jouw strijkijzer en kleren en zoek je naar een wijk met elektriciteit, klopt aan bij een huis en voor een paar duizend Congolezen franken (1 euro = 1200 CF) kan je jouw strijk doen. Strijken, alles strijken wat buiten gehangen heeft, is echt noodzakelijk. Er zijn blijkbaar een bepaalde soort vliegen die eitjes op de kleren leggen. Als je de kleren zou dragen zonder ze te strijken dan wrijf je de eitjes onder jouw huid en na een tijdje krijg je een wondje en nog wat later komt er een worm uit ….. strijken dus !

Kinshasa is zoals ik zei een intense stad, ze laat je zeker niet onverschillig. Het is soms lachen met bepaalde situaties of met het goed humeur van de Congolezen (Charly, de chauffeur, komt meestal al zingend of dansend binnen) en soms is het om het te wenen. Deze morgen vroeg Mundo aan onze chauffeur als hij toekwam “Ca va Charly?” en hij antwoordde “Mieux que le pays”.


La piscine - Het zwembad



Memisa

Tom op zijn werk - Tom au boulot


Diabetesproject in Masina - wachtende patiënten
Projet diabétique à Masina - Les patients attendent


Billy doet 1 glucotest bij een patiënt
Billy fait 1 glucotest chez un patient
Contrôle de la tension, du poids ...
Controle van bloeddruk, gewicht ...

Cour centrale du centre et pesée des bébés
Centrale koer van het medisch huis en babyweging


 Voetbal in Masina - Le foot à Masina


Een straat in Kinshasa - Une rue à Kinshasa



De winkeltjes - Les magasins

Een grote boulevard - Un grand boulevard

Si ça va pas assez vite, on roule sur le trottoir...
Als het niet vlot genoeg gaat, dan is er nog het voetpad....

Une échoppe - Een straatverkoopster

Nous voici à nouveau avec de nouvelles histoires congolaises. La piscine est entretemps terminée et cela pour le plus grand bonheur des petits Dedeurwaerders. Mais je dois avouer que moi aussi j’apprécie la piscine certainement pendant cette « saison des pluies » sans pluies, chaud chaud… Les travaux dans le jardin sont entretemps aussi terminés ce qui ramène le calme dans notre « parcelle » et aussi un peu moins de monde.
Tom a maintenant bien trouvé sa place au boulot. Il commence déjà à faire des heures supplémentaires ce qui est souvent un bon signe chez lui J. Il aimerait visiter les projets de Memisa  dans les régions pour mieux comprendre certaines choses et pour mieux se rendre compte de la situation sur le terrain.
Moi, je suis allée visiter ce vendredi un projet de Memisa à Kinshasa et cela en compagnie de Billy, un collègue de Tom qui travaille pour le projet relatif au diabète chez Memisa. Il y avait aussi 4 médecins et un médecin stagiaire. Le projet est une enquête de 3 ans  sur l’effet de l’utilisation du gsm comme moyen de suivi pour les patients diabétiques. L’enquête contrôle l’amélioration ou la stabilité de leur maladie. Le gsm est très fortement utilisé au Congo et par tout le monde et de plus le prix pour les appels téléphoniques et sms sont très bas. Le projet a fourni des gsm et des cartes sim à environ 500 patients diabétiques répartis sur 5 centres médicaux à Kinshasa. La maison médicale où je me suis rendue est située dans une des communes les plus peuplées, 3 millions d’habitants, dans la zone proche de l’aéroport. Cette zone est ici appelée communément « la Chine » à cause de sa surpopulation. Cette une zone très pauvre aussi, la densité de la population se remarque tout de suite, beaucoup de monde partout, et aussi beaucoup de saletés dans les rues et sur les trottoirs.
Tous les patients qui participent au projet reçoivent par téléphone des conseils par rapport à leur maladie et aussi des rappels pour leur rendez-vous  au centre médical. Les patients peuvent également téléphoner pour poser des questions ou s’ils ont des problèmes par rapport à leur diabète. Les médecins de Memisa (ils ne font pas partie du personnel de Memisa, ils sont recrutés temporairement pour le projet) se rendent tous les 3 mois dans les centres médicaux participants pour relever certains indicateurs comme le taux de glycémie, la tension artérielle, le poids … L’objectif du projet est de voir s’il y a une évolution ou un différence avec l’utilisation du téléphone portable.
C’était une vraie aventure pour moi. J’ai été vraiment reçue royalement (même avec des applaudissements), j’ai du même faire un petit discours, vraiment à l’africaine. Les blancs sont vraiment rares dans cette région. J’ai été présentée comme la coordinatrice d’une maison médicale à Bruxelles en Belgique. En entendant le mot « Belgique » : applaudissement général et beaucoup d’enthousiasme. Le cordon ombilical avec la Belgique n’a apparemment pas été tout a fait sectionné. Une maman (toutes les femmes sont appelées ici « mamans ») me disait à un moment «  ne nous oubliez pas quand vous serez en Europe »… ça m’a noué la gorge. C’était une visite vraiment très intéressante, le projet est très intéressant mais aussi le fonctionnement du centre médical que j’ai eu l’occasion de visiter ensemble avec mes enfants qui sont venus me rejoindre à la fin de la visite. Les collaborateurs de Memisa étaient aussi vraiment sympathiques, enthousiastes et prêts à tout me raconter sur leur projet. C’était une chouette journée enrichissante.
Les enfants sont aussi bien lancés à l’école et sont déjà bien habitués à leur nouvelle vie. Les 3 plus jeunes ne se plaignent certainement pas de leur nouvel horaire scolaire (tous les jours fini à midi). Mundo par contre a moins facile. Il a 2 journées complètes et en plus en français ce n’est vraiment pas évident. Cela signifie souvent plus de travail pour lui, avant d’étudier ou faire ses devoirs il doit d’abord comprendre, traduire. Mais il est très courageux et il avance super vite en français. 
Les enfants ont vraiment découvert qu’il existe un autre monde que leur “Belgique”, leur “Gand”. Ils réalisent que tout ce que nous avons à la maison n’est pas si normal que cela, comme l’eau courante et l’électricité. Mundo a déjà du faire plusieurs fois ses devoirs avec une lampe de poche. Ils réalisent aussi que l’histoire d’une Afrique pauvre où les gens souffrent de la faim n’est pas un conte mais une réalité. Mateo était au début très émotionnel, il aurait tout donné à tout le monde. Moi aussi j’ai du mal parfois.
Pour l’instant cela ne me dérange pas encore de ne pas travailler. La phase d’installation est presque terminée maintenant mais tous les après-midis j’ai mes petits choux et donc de quoi m’occuper. J’essaie de contacter des organisations humanitaires afin de visiter d’autres projets et qui sait peut-être pouvoir faire un peu de travail bénévole.
Kinshasa est une ville très intense, très chargée, beaucoup de monde, beaucoup de véhicules souvent très polluants (l’Afrique est vraiment le cimetière de voitures de l’Europe). Depuis quelques années on a élargi quelques boulevards avec des bandes de circulation supplémentaires, ce qui dégorge quand même un peu le trafic chaotique. Les transports en commun n’existent pas ou presque pas. Puis il y aussi les avenues auxquelles on ne donnerait pas ce nom-là vu leur état. Dans de nombreuses rues il faut faire attention de ne pas rouler dans un trou d’égout car les plaques métalliques ont été volées à  l’époque où le métal avait beaucoup de valeur.
Et puis entre les boulevards et les avenues, il y a les cités où la plupart ont leur petite maison. Dans les cités, il y a de l’ambiance, des échoppes où on vend de tout et de rien, et des ordures (contrairement au centre ville où on balaie constamment, même au risque de la vie des balayeurs) mais il n’y a presque jamais d’eau ou d’électricité. Les cités sont vraiment intéressantes, le vrai Congo, le vrai Kinshasa, mais pour un mundele (blanc) il n’est pas bon d’y trainer trop longtemps.
Les congolais sont de vrais débrouillards. S’ils n’ont pas d’électricité dans leur maison pour faire le repassage, ils prennent leur fer à repasser et leurs vêtements et vont à la recherche d’un quartier où il y a du courant et pour quelques milliers de francs congolais (1 euro = 1200 FC), ils font leur affaire. Repasser d’ailleurs est une vraie nécessité, il faut repasser tout ce qui a séché dehors. Il y a apparemment un certain type de mouches qui pondent leurs œufs dessus . Quand on porte les vêtements et qu’on s’y frotte, les œufs pénètrent dans la peau, ensuite on a une plaie infectée et un peu plus tard un ver.  Il faut donc absolument repasser !
Kinshasa est une ville intense, elle ne peut nous laisser indifférent. Elle nous fait rire et parfois pleurer. Rire de certaines situations ou avec la bonne humeur des Congolais (Charly, notre chauffeur, arrive souvent en dansant ou chantant le matin). Et d’autre fois, comme hier, lorsque Mundo lui demande « Comment ça va Charly ? », il répond « comme le pays ».


vrijdag 13 september 2013

Het is heet in Kinshasa. Als we dat zeggen tegen de Congolezen dan antwoorden ze "ah oui, la saison des pluies". Maar waar is die regen ??? Bon, aangezien ons zwembad nog niet klaar is ... zoeken de jongens afkoeling in "het voorlopige zwembad" : terras + tuinslang, en zwemmen maar ... Il fait chaud, très chaud à Kinshasa. Quand on dit cela aux congolais, ils répondent "ah oui, la saison des pluies". Mais elle est où la pluie ??? Bon, puisque la piscine n'est toujours pas finie... les garçons se rafraîchissent dans la "piscine provisoire" : terrasse + tuyau d'arrosage, et ils nagent ....

zaterdag 7 september 2013

Een paar foto's van onze broodverkoopster in onze straat, daar kopen we alle dagen onze brood. De kindjes doen dit heel graag want die mevrouw is altijd super lief en super content dat we komen kopen bij haar. Ook een paar foto's van onze straat en de poort van ons huis. Ook foto's van het zwembad in opmaak en van de arbeiders in volle actie en ook van de tuinman die aan het dammen is met Mundo. Quelques photos de la vendeuse de pain dans notre rue où nous achetons le pain tous les jours. Les enfants aiment bien aller acheter le pain car la dame est toujours super gentille et très contente qu'on vienne acheter chez elle. Quelques photos de la piscine en construction et des ouvriers en pleine action et du jardinier qui joue aux dames avec Mundo.



Deze week hebben de kindjes samen met papa Tom een zeer speciale ontmoeting gedaan in onze straat. Onze Club Brugge supporters hebben een ex-topspeler van Club Brugge ontmoet, LEMBI. Hij heeft een tweede residentie een paar huizen verder van bij ons, in het jaar woont hijin Brussel. Foto als bewijsmateriaal ... Cette semaine les enfants ont fait ensemble avec papa Tom une rencontre très spéciale dans notre rue. Nos supporters de Club Brugge ont rencontré un ex footballeur de Club Brugge, LEMBI. Il a une deuxième résidence quelques maisons plus loint que la nôtre, pendant l'année il habite à Bruxelles. Une belle photo comme preuve
Ondertussen is papa Tom ook al een paar weken aan het werken bij Memisa. Zoals bij iedere nieuwe job moet hij zich wat inwerken, komt er natuurlijk erbij werken in een andere land, andere klimaat en andere gewoontes. Maar hij was wel vanaf het begin verbaasd over de professionaliteit waarmee ze hier bezig zijn. Door zijn ziekte heeft hij deze week een bezoek aan een medisch centrum gemist, met veel spijt maar als alles goed gaat kan hij zaterdag al wat helpen op het terrein ivm een onderzoek rond diabetes (ik ben een beetje jaloers ...). Ik zou inderdaad heel graag de projecten van Memisa bezoeken, misschien later. Eind van deze maand gaat Tom al naar een andere werking van Memisa ergens in een regio buiten Kinshasa. Entretemps papa Tom a déjà travaillé quelques semaines chez Memisa. Comme tout nouveau boulot, il y a une période d'adaptation mais dans ce cas bien sûr il y a en plus le fait de travailler dans un autre pays, un autre climat, d'autres habitudes de travail. Mais dès le début il a été surpris par le professionalisme avec lequel ils travaillent ici. A cause de sa maladie Tom n'a pas pu participer à une visite à un centre médical de Memisa prévue cette semaine, ce qui est dommage. Mais si tout va bien il pourra participer sur le terrain ce samedi à une enquête sur le diabète (je suis un peu jalouse). Fin du mois il aura également l'occasion de se rendre dans un autre poste de Memisa à l'extérieur de la capitale dans une des régions où ils sont actifs.

donderdag 5 september 2013

Ik was Mateo in zijn bananenboom vergeten op te zetten ... J'avais oublié de mettre la photo de Mateo dans son bananier

woensdag 4 september 2013

Hier zijn we dan … in Congo, Kinshasa. Het was een lange, maar aangename vlucht met veel comfort. Toch waren we heel blij toen de vliegtuig begon te dalen naar onze nieuwe stad, onze nieuwe thuis. Onze tocht naar huis was wel een nachtmerrie Door werken aan een brug (werken uitgevoerd door Chinezen, het is allemaal de fout van de chinezen  ) hebben we er meer dan 3 uren overgedaan om thuis te geraken, Tom had er al 4 over gedaan om naar de luchthaven te komen. De weg was wel een spektakel op zich… een gigantische chaos van auto’s, moto’s, minibustaxi’s, voetgangers, mensen op de bussen, hangend aan de bussen en auto’s. Het is eigenlijk niet te beschrijven… een monsterfile maar geen agressiviteit, wel chaos, mensen die zingen, dansen op de daken van de minibussen of in de bus, als er voldoende plaats is. Voetgangers die lachen met ons want we hebben wel een auto maar gaan niet vooruit. “Mundele (blanke man/vrouw), je gaat vannacht hier in jouw auto slapen”, en lachen dat ze doen… We komen aan in onze straat en worden heel vriendelijk verwelkomd door de bewakers in de straat : “bienvenus dans le quartier”.Het huis is heel groot, heel veel ruimte. Binnen zijn de werken gedaan en alles werkt mits de nodige geduld… à l’africaine. Buiten zijn de werken nog bezig (spijtig genoeg). Het zwembad gaat alle dagen een beetje vooruit. De tuin is ondertussen aangelegd, heel mooi met veel plantjes. We hebben een bananenboom en advocadoboom in onze tuin. We hebben al onze eerste bananen geplukt (plantain). Het is spijtig dat de werken buiten nog niet gedaan zijn maar tegelijk is het ook wel de moeite om te zien hoe ze hier werken … heel speciaal… Heel ambachtelijk, ze beschikken over weinig goed materiaal. Voor te beginnen aan hun dag inspecteren ze nog eerst de werken (je weet maar nooit dat de kabouters in de nacht zouden voortgedaan hebben). Er tussen door wordt er veel gepalaver en gediscussieerd , gepauzeerd onder de boom. Maar misschien hebben ze wel gelijk, want sinds ik hier ben en nog alles zelf doe (ik heb nog geen hulp in huis) en dat ik dit op mijn Belgische tempo probeer te doen geraak ik onmiddellijk uitgeput . Zondag heb ik een siesta in de voor- en de namiddag gedaan. We hebben wel al gardiens (bewakers) : Jean en Edgar. Jean is zeer snel de grote vriend van de kinderen geworden. Hij voetbalt met hun en doet stoere dingen. We hebben ook een chauffeur, Charly. Ik denk dat we geluk hebben met Charly, hij is zeer voorzichtig, heel vriendelijk en kan ons veel vertellen over Kinshasa en Congo. Maandag was het de eerste schooldag in de Vlaamse School. Wekker om 5u45. Om 6u30 waren we weg om Mateo, Ramon en Lishan naar school te brengen. Mundo begint pas donderdag. Ze zijn probleemloos op school geraakt. De sfeer was gezellig, het is ook een kleine school. Ze hebben alle dagen school van 7u15 tot 12u30 en doen 2 pauzes om te eten en te drinken en wat te spelen. Vandaag, woensdag 4 september, de kinderen voelen zich echt goed op school. Na 4 keer te hebben uitgesteld, zijn de internetmannen geweest en kunnen we dus eindelijk iets delen met jullie. Hier al een paar foto’s van ons huis. Morgen probeer ik de kindjes op school te trekken en een paar sfeerbeelden van Kinshasa maar eigenlijk moet je het horen, voelen, ruiken en zien… Voilà on y est ! au Congo, à Kinshasa ! C’était un long voyage mais très confortable et agréable. Mais nous étions tout de même très contents d’arriver enfin dans notre nouveau pays, notr maar eigenlijk moet je het horen, voelen, ruiken en zien…e nouvelle maison. Notre route entre l’aéroport et la maison était un vrai cauchemar. A cause de travaux à un pont (exécutés par les Chinois, c’est la faute des Chinois ), nous avons mis plus de 3 heures pour arriver à la maison. Tom avait déjà fait 4 heures pour venir de la maison à l’aéroport. Le trajet était un vrai spectacle en soi..une file interminable, un chaos immense mais pas d’agressivité, un chaos de voitures, motos, taxis minibus, piétons, des gens sur les bus, accrochés aux camions et minibus, en attendant ils dansent sur les toits des minibus ou dans les bus s’il y a de la place. Les piétons rigolent car nous on a une voiture mais on avance pas et ils nous disent « Mundele (homme ou femme blanc), tu vas dormir dans ta voiture », et ils rigolent.. ; Nous arrivons dans notre rue et sommes accueillis de façon sympathiques par les gardiens de la rue “bienvenus dans le quartier”. La maison est tres grande et tres agréble. Les travaux de rénovation sont complètement terminés à l’intérieur de la maison mais pas encore à l’extérieur,la piscine avance chaque jour un peu, dommage car il fait chaud… Le jardin est près, très joli avec beaucoup de plantes, on a un bananier et un avocatier dans le jardin. Nous avons déjà récolter nos premières bananes plantains. Mais d’autre part cela vaut la peine de voir comment ils travaillent ici, c’est très spécial, très artisanal. Ils ne disposent pas de bon matériel. Pour comme,cer leur journée, ils inspectent d’abord les travaux (on ne sait jamais qu’il y aurait eu un miracle la nuit). Ensuite ils discutent et se mettent à l’ombre sous notre arbre. Mais ils ont peut-être raison. Depuis que je suis ici et que j’essaie de tout faire à mon rythme européen (je n’ai pas encore d’aide-ménagère) je suis directement cassée. Dimanche j’ai fait une sieste le matin et l’après-midi. Nous avons des gardiens : Jean et Edgar. Jean est le grand copain des enfants. Ils joue au foot avec eux et tente toujours de les épater. Nous avons aussi un chauffeur, Charly. Nous avons de la chance avec lui, il est très prudent, sympa et nous raconte beaucoup de choses sur Kinshasa et le Congo. Il aide à trouver les bonnes combines pour les achats. Lundi c’était le premier jour d’école à l’école flamande. Réveil à 5h45 eet à 6h30 on démarre. Mundo commence jeudi. On est arrivé sans soucis de trafic à l’école. L’ambiance était sympa, c’est une petite école. Ils ont école de 7h15 à 12h30 et font deux pauses pour manger un bout et jouer. Aujourd’hui, mercredi 4 sept, les enfants se sentent bien à l’école. Après avoir reporté 4 fois les techniciens d’internet sont enfin venus et voilà on peut enfin vous donner des nouvelles. Voici quelques photos de la maison. Demain j’essaierai de prendre des photos des enfants à l’école et de Kinshasa, mais en fait il faut voir, sentir, entendre l’ambiance très spéciale qui règne dans cette ville très spéciale mais fascinante…