Tom est parti la semaine dernière pour le boulot à Kikwit, une ville à environ 500 km de Kinshasa. Kikwit est une ville de plus ou moins 500.000 habitants mais il n'y a pas de réseau d'électricité de base. Tom a été visité les activités locales de Memisa à Kikwit et avait aussi pour mission d'effectuer un audit de ces activités. Pendant son séjour à Kikwit nous avions du mal à communiquer par téléphone, une très mauvaise connection. Après un voyage d'une journée en voiture, il est arrivé le vendredi soir. Il a logé chez les Oblats, une communauté religieuse. Souvent les communautés religieuses ont ici un rôle encore assez important et aussi un rôle commercial à ne pas sousestimer. Les Oblats par exemple gèrent une quarantaine de chambres à louer et une station essence !
Le samedi, il est parti pour une journée en brousse afin d'effectuer une visite de terrain, à nouveau un monde tout à fait différent et avec des paysages naturels magnifiques sur la route. Après un trajet en voiture d'enfer, il a visité un hôpital de référence soutenu par Memisa. Cet hôpital est d'ailleurs également soutenu par un hôpital en Belgique (Roeselare). Memisa joue un rôle facilitateur entre les deux hôpitaux. C'était une semaine très intense, fatiguante mais aussi très intéressante d'après Tom. Au plan culinaire là par contre, Tom était moins chanceux ... il est rentré tout amaigri et il perdait carrément son pantalon !!
Entretemps nous on est resté à Kinshasa. Nous avons passé un week-end bien paisible et reposant avec le dimanche un barbecue chez une jeune dame Anglaise que Tom a rencontré pendant sa recherche d'une maison en mai. C'est toujours chouette ces rencontres entre "étrangers" car on vient tous d'ailleurs (Allemagne, Belgique, Liban, Angleterre...) et tous avec des trajets et histoires différents. La famille chez laquelle nous étions invités habite depuis très longtemps à Kinshasa, tout près du boulot de Tom. Ils sont parmi les rares familles qui sont restées ici pendant les pillages des années 90 et qui après ont du tout reconstruire. Kinshasa, le Congo, est devenu leur nouvelle terre, leurs enfants sont nés ici. Ils disent que le Congo les rend parfois fous mais qu'ils sont aussi fous du pays. C'est effectivement cette sensation que l'on a ici parfois, ça te rend parfois fou mais cette ville, ce pays, ses habitants a quelque chose d'attirant, qui te colle à la peau.
La semaine passée, j'ai essayé d'expliquer à mon gardien Edgar le pourquoi et le comment du tri de déchets. Je nous ai en effet incrits chez une petite société de ramassage et de tri de déchets, Miss Propre. Tout d'abord Edgar ne comprenait pas pourquoi je ne voulais plus travailler avec le monsieur pousse-pousse du quartier (certainement plus depuis que j'ai découvert qu'il balance les ordures quelque part dans le quartier, même dans notre rue!), et alors le tri de déchets il ne comprenait pas du tout le pourquoi. Mais bon, je lui ai expliqué avec le plus de patience possible, on a fait cela ensemble. Cinq minutes plus tard, il avait déjà les mauvais déchets dans le mauvais sac. Aujourd'hui je l'ai surpris à brûler des bouteilles en plastique dans la rue ... le pire c'est qu'il fait cela avec de bonnes intentions car son explication était que comme cela mes sacs se remplissent moins vite et cela me coûte moins cher ..
Vendredi soir nous sommes allés supporter les Diables Rouges à l'Hotel Royal, un hôtel chic dans le centre ville tenu par un Belge. Ambiance, Wallons et Flamands, "Tous ensemble" était chanté continuellement dans la salle. Les profs des écoles belges, tous les expats belges ou autres étrangers ayant un lien avec la Belgique étaient présents. Cerise sur le gâteau : les 2 goals gagnants étaient de Lukaku, un Belge d'origine congolaise, tout le monde content, même le gardien du parking !
Samedi soir, c'était soirée spaghetti à l'école flamande. Même une telle activité est différente ici car ce n'est pas seulement les parents (ou éventuels grand-parents) mais aussi tous ceux qui ont un lien avec la Belgique sont au rendez-vous.. profs de l'école francophone belge, tous les personnes qui ont un lien ou l'autre avec la Belgique...
Dimanche repos absolu, Tom était vraiment encore fatigué de ses aventures à Kikwit. Tom devient un vrai bonpapa ici le dimanche, heureusement qu'il fait trop chaud pour porter des grosses pantoufles ! Mais je dois avouer que parfois le dimanche il a aussi le courage de faire du jogging dans le quartier le matin tôt, suivi de certains de ses petits poussins sportifs.
Tom was vorige week weg naar Kikwit, een stad op ongeveer 500 km van Kinshasa. Kikwit is een stad van ongeveer 500.000 inwoners maar een basiselektriciteisvoorziening is er nog niet. Hij is er de lokale werking van Memisa gaan bezoeken en moest ook een audit uitvoeren. Tijdens zijn verblijf daar konden we zeer moeilijk communiceren via telefoon, heel slechte verbinding. Na een dagreis met de auto kwam hij vrijdagavond toe. Hij logeerde er bij de Oblaten, een religieuze gemeenschap. Vaak hebben religieuze gemeenschappen hier een belangrijke rol en ook commercieel moeten zij niet onderdoen. Zo baten deze Oblatten bv.40 kamers uit en ook een benzinestation !
Zaterdag is hij een hele dag naar de brousse geweest om een "visite de terrain" te doen, weer een andere wereld, blijbaar ook heel mooi van natuur onderweg. Na een helse rit bezochten ze een ziekenhuis die Memisa ondersteunt. Dit ziekenhuis wordt trouwens ook gesteund door een ziekenhuis in België (Roeselare) waar Memisa een faciliterende rol in speelt. Het was een zeer intense week, vermoeiend maar ook zeer boeiend volgens hem. Op culinair vlak was het wel wat minder. Ik kreeg een afgevallen man terug. Zijn broek viel letterlijk bijna af :-).
Ondertussen zijn de kinderen en ik in Kinshasa gebleven. We hebben een zalig en rustig weekend gehad met op zondag een barbecue bij een jonge Engelse vrouw die Tom heeft ontmoet tijdens zijn zoektocht naar een huis. Het is altijd tof die bijeenkomsten van buitenlanders onder elkaar want die mensen komen zowat van overal (Duitsland, Belgie, Libanon, Engeland..),en allemaal met andere verhalen, altijd stof om over te babbelen. De familie waar we uitgenodigd waren wonen wel al heel lang in Kinshasa vlakbij het werk van Tom. Ze zijn één van de weinigen die tijdens de plunderingen van de jaren negentig gebleven zijn en daarna alles opnieuw opgebouwd hebben. Kinshasa, Congo is na al die jaren hun thuis geworden, hun kinderen zijn hier geboren. Ze zeggen dat het land hun soms gek maakt maar ze zijn even gek op het land. Dat is inderdaad het gevoel dat je hier soms hebt, het maakt je soms gek maar toch heeft het iets die blijft plakken, die aantrekkelijk is.
Vorige week heb ik geprobeerd uit te leggen aan mijn bewaker Edgar hoe en waarom afval sorteren. Ik heb ons ingeschreven bij een bedrijfje die afval afhaalt en sorteert, Miss Propre. Eerst en vooral lijkt Edgar niet te begrijpen dat ik mijn afval niet verder laat afhalen door de pousse-pousse monsieur van de wijk (zeker niet sinds ik ondekt heb dat hij het afval gewoon ergens stort, zelf om de hoek van onze straat) en sorteren dat begrijpt hij helemaal niet. Maar bon, ik hem met zoveel mogelijk geduld proberen uit te leggen het waarom en vooral hoe, we hebben het samen gedaan. Vijf minuten later lag er toch verkeerde afval in de verkeerde zak... Vandaag heb ik hem betrapt met plastieke flessen in brand te steken in de straat.. en het ergste is dat hij het echt goed bedoelt want zijn uitleg is dan dat mijn zak minder snel vol zal geraken en het me minder geld zal kosten.
Vrijdagavond zijn we voor de rode duivels gaan supporteren in Hotel Royal, een chic hotel in het centrum waarvan de manager een Belg is. Ambiance, vlamingen en walen allemaal samen "Tous Ensemble" werd er constant gezongen. Leerkrachten van de Belgische scholen, van alle beroepen maar allemaal een link met Belgie. En kers op de taart : de Belgische goals werden door Lukaku gemaakt, een Congolees van origine !! Iedereen blij, ook de bewakers op de parking!
Zaterdagavond was het spaghettiavond op de Vlaamse school. Zelfs zo een avond is hier anders dan in Belgie. In Belgie op een etentje van de school zie je ouders, eventueel grootouders maar hier niet, het is Belgisch dus alle Belgen zijn op de rendez-vous... leerkrachten van de Franstalige school, alle mogelijke contacten die iets met Belgie te maken hebben.
Zondag hadden we nodig om te recuperen, zeker Tom van zijn avonturen in Kikwit. Tom wordt hier op zondag een echte bompa, hij wil echt op zijn gemak zijn, gelukkig is het hier te warm voor dikke pantoffels... Maar ik moet toegeven dat hij op zondag ook soms de moed heeft om te gaan lopen, soms achtervolgd door een paar van zijn sportieve kuikentjes.
![]() |
Landschap Pay (omgeving Kikwit) Paysage de Pay (environs de Kikwit) |
Ziekenhuis in Pay (Kikwit) Hôpital à Pay (Kikwit) |
Kinderen op de weg van Kikwit naar Pay De enfants sur le chemin entre Kikwit et Pay |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten